بدنه ي پارچ ها از جنس خمير شيشه، زمينه ي سفيد مناسبي براي نوارهاي سياه و آبي زير لعاب بودند و اين ترکيب تأثيري زيبا ايجاد مي کرد. استفاده از اين نوارها، به قطعه، ظاهري نو و مدرن بخشيده است و احتمالاً اين ظرف ها در قرن سيزدهم / نهم، همان گونه که امروزه نيز به علت دارا بودن طرح هايي انتزاعي مورد علاقه هستند، محبوب بوده اند. در ميان آثار دوران مياني اسلامي، چنين طرح هايي، به عنوان طرح هاي نمادين شناخته مي شدند. نمادهاي مربوط به خورشيد را قبلاً مطرح و در موردشان بحث کرده ايم. در اين جا، خطوط شعاعي آبي بر روي جام، اشعه هاي خورشيد را يادآوري مي کنند و نمادگرايي خورشيدي، بعدها همراه با تصوير مرکزي يک پرنده، افزايش مي يابد. چرا که توانايي پرواز پرندگان در آسمان، آن ها را به بهشت مربوط مي دارد و بهشت مطمئناً به عنوان جايگاه خورشيد تصور مي شده است.