تکنيک نقاشي زير لعاب با رنگ هاي آبي و سياه، در حدود سال 1200/597 در ايران توسعه يافت. صورت بلافصل اين تکنيک، با نقاشي گلابه ي سياه رنگ زير لعاب شفاف فيروزه اي انجام مي پذيرد که به اصطلاح ظروف با نقاشي سايه نما اطلاق مي شد. ميزان ضخامت گلابه ي گلي و تکنيک کنده کاري که در ساخت چنين ظروفي کاربرد داشته، منجر به ايجاد طراحي هاي دقيق، متداول و برجسته مي گرديد اما اين تکنيک ها در نقاشي هاي دقيق تر، و آن دسته از نقوشي که در نسخه هاي خطي مصور اشتهار يافته بود، مناسب نبود و برعکس شيوه اي مناسب براي طرح هاي ساده و مشخص به شمار مي رفت. در راستاي اين چالش، سفالگران ابتدا نقاشي در زير لعاب و سپس نقاشي بر روي لعاب را توسعه بخشيدند. در نقاشي زيرلعابي، رنگ آبي از اکسيد کبالت و رنگ سياه از مواد معدني حاوي آهن، منگنز و کروم که معادنشان در اطراف کاشان، در غرب ايران، موجود بود، به دست مي آمد. کشف مهم سفالگران اين نکته بود که هر دو اين رنگ ها تحت لعابي قليايي، نسبتاً ثابت باقي مي ماندند.