تجربۀ چند ساعت بی‌برقی، برای بسیاری از شهرنشینان، تجربه‌ای ملموس و سخت است. حالا تصور کنید همین وضعیت، بیش و کم، در تمام روزها و شب‌ها جاری شود؛ برق نباشد، سرمای زمستان سرد ِ منطقه زاگرس باشد و روستایی دورافتاده در میان کوه‌های سر به فلک کشیده، حداقل هفت ساعت تا نخستین شهر، فاصله داشته باشد. این، وضعیت ِ روستاهای حوالی الیگودرز در استان لرستان است. حوالیِ حوالی هم که نه. رسیدن به این روستاها که در بخش بشارت و دهستان‌های ذلقی شرقی و غربی‌اند، نیازمند عبور از مسیرهای صعب‌العبور و گردنه‌های پرخطر است. همین دورافتادگی باعث شده تا برق‌رسانی به این مناطق با دشواریی‌هایی همراه باشد. صفحه‌های خورشیدی، تنها منبع تهیه برق این روستاهاست که رسیدگیِ مناسبی به آنها نشده و بخاطر مستهلک شدن، باطری‌هایش عملاً بدون استفاده است. آنها هم اگر تعویض شوند، کمبود نور آفتاب در این منطقه، موجب می‌شود تا استفاده از انرژی خورشید، برای تأمین شبانه‌روزیِ برق این روستاها کافی نباشد. بخاطر همین‌هاست که وقتی آفتاب کم‌کم غروب می‌کند، برخی ساکنان این روستاها روی تپه‌ای یا بامی می‌نشینند، تا آخرین لحظات چشم‌اندازشان را نظاره کنند. بعد از غروب، آنها می‌مانند و سکوت شب و سوسوی فانوس‌های پراکنده و خاموشی‌ای که برایشان به عادت تبدیل شده است.