فقيه بزرگ عالم شريف شيخ عبدالنبي عراقي
حاج شيخ عبدالنبي اراکي به سال 1307، در شب مبعث پيامبر اکرم (ص) در شهر اراک و در خانواده اي مذهبي ديده به جهان گشود. در بيست سالگي، دروس سطح را به اتمام مي رساند و درس خارج را آغاز مي نمايد. حدود دو سال در مجلس درس بزرگاني چون: آقا نور الدين عراقي، ميرزا محمد عليخان و ميرزا ابوالحسن زانوي ادب مي زند و در اين مدت کوتاه، بهره وافر از محضر آنان مي برد. سال 1327، جهت تکميل اندوخته ها و طي مدارج علمي بالاتر، رهسپار نجف اشرف مي گردد و در حوزه نجف، گذشته از اين که علوم رياضي و هيئت و نجوم را نزد شيخ شمس الدين بخارايي مي آموزد، در درس مراجع و علماي بزرگ حوزه هم شرکت مي جويد. آيت اللّه اراکي پس از 45 سال زندگي در نجف و بازگشت به اراك به سال 1346 بنا به دعوت مرحوم آيت اللّه سيد ابوالحسن اصفهاني جهت تدريس در حوزه نجف، به عتبات هجرت مي کند و در مسجد هندي به تدريس مي پردازد. وي علاوه بر آگاهي به فقه و اصول و کلام، در علوم غريبه و تعبير خواب نيز مهارت داشت. ايشان روحي لطيف و الهي داشتند که در اثر زهد و پارسايي و شب زنده داري به آن نائل شده بودند. آيت اللّه عبدالنبي اراکي گذشته از تأليف کتب بسيار، به تربيت شاگرداني پرداخته که هر يک از آنان در نشر و تبليغ مباني تفکر شيعي، نقش به سزايي داشتند. عالم فرزانه آيت اللّه شيخ عبدالنبي عراقي، پس از عمري زهد و پارسايي، تلاش و کوشش و تبليغ و ترويج فرهنگ ناب تشيع در رجب 1385 مطابق با آبان 1344 چشم از جهان فرو بست و به سوي ديار باقي شتافت. و در جوار کريمه اهل بيت فاطمه معصومه (س) به خاک سپرده شد.
نظرات کاربران
UserName