آیة اللّه العظمی حاج آقا میرزا محمد فیض، فرزند ادیب نامی میرزا علی اکبر فیض (قدس سره) یکی از اعاظم فقها و از اکابر علمای طراز اول در قرن چهاردهم هجری می باشد. ولادت ایـشـان در سال ۱۲۹۳ ه ق در قم رخ داده است آنگاه مقدمات و سطوح رادر قم تحصیل، و سـپـس بـرای تکمیل تحصیلات عالیه به تهران مهاجرت نموده و ازمحضر آیة اللّه آقای حاج میرزا حسن آشتیانی صاحب حاشیه بر رسائل تحصیل فقه و اصول و نزد آیة اللّه میرزا محمود قمی و آقای آقا شیخ علی رشتی تحصیل حکمت و عرفان نموده است، و در سال ۱۳۱۷ ه ق به نجف اشرف عـزیـمـت و از محاضر درس آیات عظام: آیة اللّه آخوند خراسانی، و آیة اللّه سید محمد کاظم یزدی اسـتفاده ها نموده است سپس براي استفاده از حضرت آیة اللّه میرزا محمد تقی شیرازی (میرزای دوم) به سامرا هجرت نموده اند. آیـة اللّه فـیض پس از تکمیل معلومات و فوز به مقام عالی اجتهاد، درسال ۱۳۳۳ ه ق به قم مراجعت فـرمـوده و از مـسـئولین و بزرگان آن بلده طیبه به شمار آمدند ایشان جهت تربیت طلاب علوم دینی کمر همت بست و مدرسه فیضیه را که بسیاری از حجرات آن انبار علاف، بقال و کسبه شده بـود، از یـد غـاصـبـین و متصرفین انتزاع، و مسکن طلا ب علوم دینی نمود و خود در آن مدرسه بـه تـدریـس اشـتغال ورزید. و برای توسعه اداره علمیه آن، خود را نیازمند معاونت و کمک دید، تا بالاخره در سال ۱۳۴۰ ه ق از آیة اللّه العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی (ره) که تا آن وقت در شهر اراک متوقف بودند، درخواست مهاجرت فرمود، و ایشان نیز با تمهیدات فراوان وارد قم شد و بـرای مـزید تجلیل ایشان، مسجد بالاسر راکه محل نماز ایشان بود، به آیة اللّه حائری واگذار، و خـود هـم چـنـد ایـامی به ایشان اقتدا ورزیدند، و روز به روز در تقویت و رونق بخشیدن به حوزه علمیه قم کوشید، به حدی که آن را تا حد همسویی و رقابت با حوزه علمیه نجف رساندند. ايشان در دهه آخر جمادی الاولی سال ۱۳۷۰ ه ق، در حـال نماز وقتی دستها را به دعا برداشته بود، و الهی عاملنا بفضلک را می گفت، دار فانی را وداع گفت آیة اللّه بروجردی بر پیکر او نماز خواند ودر ایوان طلایی صحن عتیق مدفون گردید.