محمدجواد بلاغی متکلم، مفسر، فقیه، اصولی، شاعر و ادیب، (زادهٔ ۱۲۸۲ و درگذشتهٔ ۱۳۵۲ در نجف) روحانی شیعه عراقی است. وی در سال ۱۲۸۲ در محله براق نجف اشرف به دنیا آمد. پدرش شیخ حسن بلاغی، از اهل علم و دانش بودهاست. علوم مقدماتی را در حوزه علمیه نجف اشرف فراگرفت. در سن ۲۴ سالگی (۱۳۰۶) به کاظمین رفت و ۶ سال (تا سال ۱۳۱۲) در آنجا ماند. در این مدت به خاطر ارتباط با پیروان ادیان، مذاهب و مکاتب مختلف، با افکار آنها آشنا شد. در سال ۱۳۱۲ به حوزه نجف برگشت. دوره اقامت دوباره او در نجف ۱۴ سال به درازا کشید؛ سپس راهی سامرا شد و در درس میرزای شیرازی شركت کرد. ده سال در سامرا ماند و در این مدت به تحقیق و تألیف پرداخت و بخشی از آثارش را در این شهر نگاشت تا اینکه این شهر به دست نیروهای انگلیسی اشغال شد. از این رو، دوباره به کاظمین رفت. پس از دو سال به شهر نجف برگشت و تا پایان عمر به جهاد علمی خود ادامه داد. از علامه بلاغی در زمینههای فقه، اصول، تفسیر، تاریخ، کلام و عقاید، ادیان و مذاهب آثاری باقی مانده است که به بیش از شصت کتاب و رساله میرسد. وی در برابر تهاجم و شبیخون فرهنگی ـ سیاسی غرب در آن دوره، اقداماتي از جمله 1- مطالعه عمیق و گسترده درباره یهود و مسیحیت با استفاده از منابع اصیل خود آنها2 -شناسایی مکتبهایی که دین اسلام و آموزههای آن را مورد حمله قرار میدادند 3- مبارزه نمودن در برابر گروههای مادیگرا و فرقههای انحرافی درون عالم اسلام با جدیت، انجام دادهاست. وی در شب دوشنبه ۲۲ شعبان ۱۳۵۲ وفات یافت و در صحن حرم علی بن ابیطالب به خاک سپرده شد.