علامه ذوالفنون، حاج میرزا ابوالحسن شعرانی فرزند مرحوم حاج شیخ محمد، و از نوادگان ملا فتح الله کاشانی به سال ۱۳۲۰ هجری قمری در شهر تهران متولد گردید. در کودکی و نوجوانی، قرآن، تجوید و ادبیات عرب را نزد پدر فرا گرفت و کتب رایج در رشته های مختلف را در محضر علمای قم و تهران به خصوص مدرسان مدرسه فخریه (مدرسه مروی کنونی) آموخت. وی از معدود افراد جامع بین معقول و منقول در قرن اخیر و صاحب نظر در علومی چون فلسفه و حکمت و عرفان، ریاضیات و محاسبات، ستارهشناسی، طب، شعر و ادبیات فارسی و عربی، تاریخ، ترجمه و تفسیر قرآن، حدیثشناسی، فقه و ... بود، و در مسائل علمی و آیات قرآن و روایات اهل بیت دقت و تعمق فراوان داشت. وی نمونه جامعیت در علوم مختلف و تعلیم آن به دیگران بود. وسعت و عمق علمی او به عنوان نمونه باعث شد که هیأت فلاماریون را از فرانسوی به فارسی ترجمه کرد و برای جمعی درس گفت، و سید حسن مدرس دستور داد که او در مدرسه عالی سپهسالار (مدرسه عالی شهید مطهری کنونی)، ریاضی تدریس کند. او علاوه بر تدریس فقه و اصول و حدیث و و حکمت و فلسفه و کلام و تفسیر و تجوید و نجوم و طب و ریاضی و ... در جلسات متعددی، به بیان اصول و احکام و اخلاق دینی و رفع شبهات برای عامه مردم نیز می پرداخت. او همچنین بر چند زبان زنده دنیا، از جمله عربی و عبری و ترکی و انگلیسی و فرانسه تسلط کامل داشت. برخی او را خواجه نصیر عصر، و استاد جلال الدین همایی او را شیخ بهایی عصر لقب دادهاند. وی به سال ۱۳۵۲ هجری شمسی (۱۳۳۹ هجری قمری) در سن ۷۳ سالگی وفات نمود، و پیکرش در جوار حضرت عبدالعظیم حسنی به خاک سپرده شد.