میرزا احمد آشتیانی (زادهٔ ۱۲۶۱ ـ ۱۳۰۰ و درگذشتهٔ ۱۳۵۴ ـ ۱۳۹۵ در تهران) فقیه و فیلسوف شیعی ایرانی است. میرزا احمد آشتیانی، فقیه و فیلسوف شیعی امامی، چهارمین و كوچك‏ترین فرزند میرزا حسن مجتهد آشتیانی، فقیه سرشناس روزگار ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه قاجار، در حدود سال ۱۲۶۱ ـ ۱۳۰۰ در تهران به دنیا آمد. وی پس از تحصیل علوم مقدماتی، چندی در درس فقه و اصول پدرش حاضر شد. پس از رحلت او، تحصیلاتش را نزد علمای دیگر مانند سید محمد یزدی، میرزا هاشم رشتی، حکیم کرمانشاهی و حکیم اشکوری، شیخ مسیح طالقانی، میرزا شهابالدین نیریزی شیرازی و آخوند ملا محمد هدیجی زنجانی و سید عبدالكریم لاهیجی دنبال کرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدریس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتی حكمت مشاء، حكمت متعالیه، عرفان نظری، طب و ریاضیات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالای علمی رسید. در چهل سالگی رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فیض از محضر استادانی چون میرزای نایینی و آقاضیاءالدین عراقی، خود نیز مجلس درس فلسفه دایر ساخت. وی علاوه بر احاطه بر علوم عقلی و نقلی، در پزشکی قدیم و دانشهای ریاضی نیز دستی داشت و خط را به نیكویی می‏نوشت و با تخلص واله شعر می‎سرود. وی عارفی خوشخلق، متواضع، سلیم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از ۵ تن از مراجع زمان یعنی میرزاحسین نائینی، حایری یزدی، آقاضیاءالدین عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی و حاج ‎آقا حسن بروجردی گواهی اجتهاد داشت. جمعاً ۶۲ کتاب و رساله و حاشیه از او باقی‎مانده که بیش از ۲۷ کتاب و رساله آن به چاپ نرسیده است. از تألیفات چاپ نشده وی ۳۲ حاشیه است که میرزا احمد آنها را بر کتابهای معتبر فقه، اصول، حکمت، معانی و بیان، عرفان، صرف و نحو عربی، هیأت و منطق نوشته است. وی در ۳ تیرماه ۱۳۵۴ ـ ۱۴ جمادیالثانی ۱۳۹۵ در نود و پنج سالگی در تهران درگذشت و در باغ طوطی (صحن حرم شاهعبدالعظیم) در ری به خاك سپرده شد.