سید صدرالدین صدر (تولد ۱۲۹۹ (قمری) در کاظمین - درگذشته ‏۱۹ ربیعالاول ‏۱۳۷۳ (قمری) در قم) از فقها و مراجع تقلید شیعه بود که‏ در فقه، اصول، رجال، شعر و تفسیر تخصص داشت. در دوران حکومت رضاخان صدر همراه یارانش سید محمدتقی خوانساری ‏و سید محمد حجت، تدریس و سرپرستی حوزه علمیه را بر عهده داشت و در حفظ و توسعه حوزه کوشید. صدر در سال ‏۱۳۳۹ه .ق رهسپار ایران شد و حدود شش سال در مشهد به تدریس پرداخت. در این مدت، علاوه‏ بر تدریس، به موعظه و ارشاد مردم نیز همت گماشت. آن ایام با خشکسالی مصادف ‏بود و او توانست، با اقدامات پیگیر و گردآوری اعانه بسیاری از مستمندان را از خطر مرگ نجات بخشد. در آن زمان، موسس حوزه علمیه قم شیخ عبدالکریم حائری یزدی دوران کهنسالی را میگذراند و نگران آینده حوزه تازه تاسیس بود. او به منظور تقویت‏ حوزه علمیه قم و تامین آینده آن، گروهی را به مشهد مقدسفرستاد تا از صدر برای اقامت در قم دعوت کنند. وی دعوت موسس‏ حوزه علمیه قم را پذیرفت و رهسپار قم شد. پس از وفات موسس حوزه علمیه، مرجعیت و زعامت‏ حوزه به آیات عظام حجت، خوانساری