میرزا ابوالحسن طباطبایی زوارهای نائینی متخلص به جلوه، فیلسوف و عارف ایرانی دوره ناصرالدینشاه قاجار بود. میرزای جلوه با وجود آنکه امکاناتی نداشت به منظور پیگیری تحصیلات، موطن خود را به قصد اصفهان ترک کرد. او حجره‏ای در مدرسهای از بناهای امیرالملک انتخاب کرد و در آن بیتوته نمود در این حال بود که شوق تحصیل، تقکر و تحقیق در وجود جلوه موج ميزد. جلوه در اصفهان از نزد علمایی چون میرزا حسن نوری، میرزا حسن چینی و ملا عبد الجواد تونی خراسانی بهره برد و در پیمودن طریق حکمت به موازات شرکت در دروس این اساتید مطالعات شخصی داشت. در سال ۱۲۷۳ ق . در حالی که جلوه ۳۵ ساله بود اصفهان را ترک کرد و به قصد تهران عزیمت نمود. جلوه در این مدرسه به مدت ۴۱ سال به تدریس حکمت و فلسفه و ریاضیات مشغول شد و در عصر او آقا محمد رضا قمشه‏ای و آقا علی مدرسی و جلوه سه استاد کامل فلسفه و حکمت به شمار می‏رفتند دانشجویان از حوزه تدریس آ‏نها استفاده می‏کردند و با درگذشت آن دو استاد در دوره ناصری علوم عقلی به مجلس ‍ درس جلوه انحصار یافت و بعد از حاج ملا هادی سبزواری در مکت