حاج شیخ هادی نجم آبادی (۱۲۵۰-۱۳۲۰ قمری) از روحانیان بلند آوازه عصر ناصری و مظفری است. در اثبات شهامت سیاسی او همین بس که منزلش مأمن بزرگانی مانند میرزا حسن خان رشدیه (بنیانگذار مدارس نوین در ایران) بود. طبق اسنادی غیر قابل انکار، او با مرحوم سیدجمال الدین اسدآبادی، مرتبط بودهاست و همچنین در جریان انقلابهای جهانی قرار داشت و اخبار و اطلاعات این وقایع چه از طریق روزنامههای پارسی زبانان چاپ خارج از کشور و چه به وسیله دوستان و رفقای فرنگ رفته به وی میرسید. نجم آبادی یکی از مجتهدان نامدار در سالیان پیش از مشروطیت بود که نقش مثبتی در آگاه کردن مردم در گرایش به افکار و اندیشههای نو و در نهایت پیدایش مشروطه خواهی داشتهاست. کمتر کسی از رجال مشهور مشروطه را میتوان نام برد که یا مستقیم شاگرد شیخ نبوده یا با وی رابطه نداشتهاست. از معروفترین شاگردان شیخ میتوان به سیدمحمد طباطبایی، علی اکبر دهخدا، علامه محمد قزوینی، میرزا جهانگیرخان شیرازی، میرزاحسن رشدیه، ملک المتکلمین و ناظم الاسلام کرمانی اشاره کرد. شیخ هادی نجمآبادی در جمادی الثان