محمدرضا تنکابنی فقیه، اصولی و مجتهد شیعی در سال ۱۲۴۳ ـ ۱۲۸۲ در تنكابن به دنیا آمد. وی شش سال در محضر فقهی آیت الله شیخ میرزا حبیب الله رشتی (م ۱۳۱۲ ق.) زانو زد، خارج فقه را نزد آیت الله سید محمدکاظم یزدی (م ۱۳۳۷ ق.) آموخت، دو دوره کامل درس خارج اصول فقه ملامحمدکاظم خراسانی معروف به آخوند خراسانی (م ۱۳۲۹ ق.) را درک کرد و از وی اجازهٔ اجتهاد گرفت. مرحوم تنکابنی از برجسته ترین شاگردان آخوند می باشد. در اخلاق و سلوک نیز از مجالس عرفانی مرحوم آیت الله حاج ملا حسینقلی همدانی (م ۱۳۱۱ ق.) بهره برد؛ از همین رو عالمی جامع و کامل، انسانی آرام و ساده زیست و به شدت مورد توجه خواص و ارادت عموم مردم به شمار میآمد. از آن مرحوم تقریراتی از درسهای اساتیدش برجای مانده که در اختیار مرحوم آیت الله میرزا علی فلسفی بودهاست. شیخ محمدرضا تنکابنی یکی از چهار روحانی بزرگی بود که در دورهٔ اعمال فشار بر عالمان دینی و محدودیت پوشش روحانی، به دلیل داشتن اجازهٔ اجتهاد، در تهران مجاز به استفاده علنی از کسوت روحانیت بود. تنکابنی روز عید غدیر ۱۳۸۵ هجری قمری (برابر با ۲۱ فروردین ۱۳۴۵ ش.) در تهران درگذشت