سید عبدالله بهبهانی (زادهٔ ۱۲۱۹ هجری شمسی - کشتهشده در ۹ رجب، ۱۳۲۸ هجری قمری برابر با ۲۵ تیر ماه ۱۲۸۹ هجری شمسی) از مجتهدان شیعه و رهبران جنبش مشروطه ایران بود. وی در برههٔ کوتاهی -بلافاصله پس از برقراری مشروطه- قدرت بسیاری یافته بود به طوریکه عملاً مانند یک شاه بر کشور حکومت میکرد و افرادی که میخواستند در ایالت و ولایات به مقامات مهم کشوری و لشکری برسند یا در پایتخت پستهای وزارت و صدارت را احراز کنند به وی مراجعه میکردند و به همین جهت و با توجه به رنگ چهرهٔ تیرهاش نزد عموم مردم به شاه سیاه معروف شده بود. سیدعبدالله در نجف نزد شیخ مرتضی انصاری، حاج میرزا محمدحسن شیرازی و حاج سید حسین کوه کمرهای و دیگران تحصیل کرد و درجه اجتهاد گرفت. در سال ۱۲۵۶ به تهران آمد و به جای پدر به امور دینی و اجتماعی پرداخت. در جریان جنبش مشروطه به سید محمد طباطبائی پیوست و با عینالدوله به مخالفت پرداخت. در تحصن مشروطهخواهان در حضرت عبدالعظیم و سپس قم شرکت داشت. پس از به توپ بستن مجلس دستگیر شد و به عراق تبعید گردید. پس از فتح تهران بازگشت و با