سید ابوالحسن اصفهانی از مراجع تقلید شیعه در سال ۱۲۸۴ در روستای مدیسه لنجان اصفهان به دنیا آمد. دروس ابتدایی را در زادگاهش آغاز نمود و سپس براي فراگيری علوم دينی به حوزه علمیه اصفهان مهاجرت كرد و از حلقه درس کلباسی، چهارسوقی، درچهای، جهانگیرخان قشقایی استفاده كرد. در سال ۱۳۰۷ به حوزههای علمیه نجف و سامرا رفت و از اساتیدی چون: میرزا محمدحسن شیرازی، میرزا حبیب‏ الله رشتی، فاضل شربیانی، محمدحسن مامقانی، سید محمد کاظم یزدی، آخوند خراسانی، میرزا محمدتقی شیرازی و شیخ الشریعه بهره برد. پس از درگذشت آخوند خراسانی، به تدریس پرداخت و به عنوان یک مجتهد و نامزدی برای مرجعیت دینی مطرح گردید. در زمان حیات میرزا حسین نائینی و آقا ضیاءالدین عراقی، بسیاری از فقها، محفل علمی و فقهی او را برتر دانستند؛ تا جایی که پس از مرگ میرزا محمدتقی شیرازی میرزای دوم، مرجعیت دینی در او متمرکز شد و این انحصار تا ۱۰ سال به طول انجامید. سيد ابوالحسن اصفهانی در ايستادگی براي جهاد در راه خدا، خط ساز صالح خود را ادامه داد. لذا در انقلاب ۱۹۲۰ سلاح بدست گرفت و همراه مجاهدين به جبهه های نبرد شتافت