میرزا حسین خلیلی تهرانی(محمد حسین نجل میرزا خلیل) فرزند میرزا خلیل رازی تهرانی مجتهد و مرجع تقلید شیعه در سال ۱۲۳۰ قمری در نجف متولد شد. وی از شاگردان ملا علی خلیلی تهرانی (برادرش)؛ شیخ مرتضی انصاری و صاحب جواهر بود. وی بعد از میرزای شیرازی، در نود سالگی، زعامت شیعه را عهده دار گردید و با ورود در مسائل سیاسی و اجتماعی، رونق و شکوه فراوانی به مرجعیت داد. وی به همراه آخوند خراسانی در ماجرای عزل (استعفای) اتابک اعظم (عین الدوله) نقش موثری داشته اند در ماجرای ستمهای مستشاران بلژیکی که موجب خدشهدار شدن استقلال اقتصادی و فرهنگی شده بود، وی به همراه آخوند خراسانی و ملا عبداللّه مازندرانی در ۸ ربیع ۱۳۲۳ نامهای به سید عبدالله بهبهانی در تهران نوشتند و از وی و مردم ایران خواستند تا موسیو نوژ (ژوزف نوز) بلژیکی را از کشور بیرون کنند و خلافکاریهای دولتمردان را به اطلاع شاه و مسئولین برسانند.