فراموش نكنيم كه كار، تلاش، اميد، صبر و برنامهريزى، لازمهى حركت از اين مسيرهاى مهم است. مسيرى كه ما داريم حركت ميكنيم، مسير مهمى است؛ يك مسيرى است كه ميتواند تاريخ جهان را متحول كند؛ كمااينكه دارد تاريخ منطقه را متحول ميكند؛ مىبينيد. كى خيال ميكرد كه در منطقهى مهمِ حساسِ شمال آفريقا و غرب آسيا - همين منطقهاى كه اروپائىها دوست دارند به آن خاورميانه بگويند - اين حوادث مهم اتفاق بيفتد؟ اتفاق افتاده است، تمام هم نشده است. حوادثى هم كه اتفاق مىافتد، به زيان غرب و بخصوص به زيان آمريكا و تهديد رژيم صهيونيستى است. حالا ياوهگوئىهاى مسئولان رژيم صهيونيستى كه اينقدر اهميت ندارد كه انسان بخواهد به اينها پاسخ دهد. يك مقدار آنها ميگويند، يك مقدار بعضى از غربىها ميگويند. عمده، آمريكائىها و دنبالهروهاى آنهايند؛ اروپائىها خيلى انگيزهاى ندارند. همراهى اروپائىها با آمريكا در اين قضيه، يك همراهى عاقلانه و خردمندانهاى نيست؛ دارند خودشان را مثل پيشمرگ آمريكا، قربان آمريكا ميكنند؛ حماقت ميكنند. مردم ما از خيلى از كشورهاى اروپائى خاطرهى بدى ندارند. ما از فرانسه، از ايتاليا، از اسپانيا خاطرهى بدى نداريم. بله، از انگليس خيلى خاطرهى بد داريم؛ انگليس را ميگوئيم انگليس خبيث؛ ليكن كشورهاى ديگر اروپائى نه. با اين كارى كه اينها دارند ميكنند - همراهى با آمريكا - كه به نظر ما كاملاً غيرخردمندانه است، دشمنى ملت ايران را به خود جلب ميكنند؛ خودشان را در چشم ملت ايران منفور ميكنند.