به دنبال موفقیت در استفاده از ۴۰۰ فروند مدل A و B از هواپیمای F-18 نیروی دریایی ایالات متحده، به تاریخ سپتامبر ۱۹۸۷، نوع پیشرفتهتر هورنت را به نام F/A-۱۸C (یک نفره) و F/A-۱۸D (دو نفره) مورد آزمایش قرار داد. این هورنتها میتوانستند موشکهای میانبرد هوا به هوای جدید آمرام (AMRAAM) و موشکهای هوا به زمین حرارتیاب هدایت تلویزیونی ماوریک (Maverick) را حمل و پرتاب کنند. دو سال بعد، مدلهای C و D به قابلیت عملیات در شب مجهز شدند. ضمنا اجزاء جدیدی نیز اضافه شدند: غلاف ناوبر حرارتیاب، تعبیهٔ جایگاهی برای نمایشگر سربالا (HUD)، عینک ویژهٔ دید در شب (NVG)، چراغهای مخصوص درون آلات دقیق جهت عدم تداخل با عینک دید در شب، یک نقشهٔ دیجیتالی از منطقهٔ نبرد به همراه نمایشگر رنگی مخصوص آن. رادار F/A-۱۸C مجهز به سنسوری جهت شبیهسازی زمین است که این امر توسط امواج رادار دقیق و قدرتمند داپلر از سطح زمین انجام میشود. این نقشهٔ تهیه شده، به خلبان این امکان را میدهد تا به اهداف زمینی در شرائط نامساعد جوی یا در حالتی که دید ضعیفی وجود دارد، حمله کند.