هدف از طراحی هاریر ماموریت های ضربتی وپشتیبانی نزدیک وهمچنین استفاده در ناوهای هواپیما بر بود که به گمان طراحان با ساخته شدن چنین هواپیما هایی دیگر نیازی به جنگنده هایی که مستقر در ناوها هستند و برای پرواز به باند نیازدارند نیست ولی با روی کار امدن هاریر وچندین دوره بهینه سازی ان و استفاده توسط چندین کشور که همگی ناو هواپیما بر دارند وجود محدودیت ها و نواقص ان از جمله مصرف سوخت بالا ثابت کرده که نه تنهاهاریر در ناوهای هواپیما بر به تنهایی برای اجرای عملیات های جنگی و پروازهای روزانه قدرت و قابلیت کافی ندارد بلکه فقط می تواند در نقش مکمل برای دیگر هواپیما ها ایفای نقش کند. به هر حال نمونه های نخستین عملیاتی هاریر توانایی حمل مهمات شامل بمب های سقوط ازاد و راکت های هدایت ناپذیر وغلاف های پادکار وحمل توپ را در پایلون های زیر بال وبدنه را دارا بود. هاریر 720 مایل (1170KM) بر ساعت سرعت داشت که در مدلهای بهینه شده بعدی نیز زیاد تغییر ننمود وهمچنین از مداومت پروازی 30 دقیقه برخوردار بود و میتواتست در عرض 4 دقیقه به ارتفاع1550متری (5000فوت)از سطح زمین برسد.