انبیای الهی به واسطه کارهایی مثل چوپانی و زراعت، با طبیعت مأنوس بودهاند و برخی سرّی را هم در این قضیه، نهفته دیدهاند وگفتهاند انبیا قبل از آن که به تربیت انسانها مشغول شوند، حوصله و پشتکار و صداقت خود را در پرورش گیاهان و حیوانات میآزمودند. بیشک، ارتباط با طبیعت و تلاش برای شکوفایی استعدادهای نهفته در طبیعت، بهره های فراوانی برای روح و جسم آدمی خواهد داشت. متون دینی ما نیز آن را با ارزش میشمرد و زراعت را بهترین کار میداند. در روایتی از امام باقر (ع) آمده است: کشاورزان در روز قیامت، در بهترین مکان قرار دارند. بر این اساس، طبیعت در نگاه مؤمن، علاوه بر آن که میتواند زمینه رشد مادی باشد، فرصتی مقدّس است برای بهرهبرداری معنوی، حتّی اگر از ثمره کار او، چهارپایان و پرندگان استفاده کنند. چنان که رسول خدا ارزش زراعت را حتّی اگر بهرهاش به حیوانات برسد، با صدقه دادن، برابر میدانند.