نقاشی‌های ایران دَرّودی، خوانشی فردی و گاه زنانه از شکست و پیروزی، در زندگیِ پرفراز و نشیب انسان است که همواره امید در آن جریان دارد. در آثار او طبیعتی مه‌آلود با فضایی محو و رویایی همساز شده که بیانگر تجسمی از روح بیقرار زنانه‌ی هنرمند است. فضاهای به تجرید گراییده در لایه‌های رازآمیز درونی خود، از هم پاشیدگیِ پاره‌های واقعیت را تجسم می‌بخشد و بهت‌زدگیِ تجربه‌های نقاش از جنگ و آوارگی دوران کودکی را با روشی بدیع نمایان می‌سازند.

دید منحصر به فرد به موضوع طبیعت و فضا در نقاشی‌های #درودی ، به مخاطب این فرصت را می‌دهد تا به سادگی نقاشی‌های وی را از آثار همتايان او متمايز سازد. عمق میدان و عدم وجود خط زمینه، فضایی نامحدود را ایجاد می‌کند که آسمان را به زمین پیوند می‌دهد و در پس آن، عالمی اثیری شکل می‌گیرد. در واقع فضاهای نقاشی دَرّودی، ذهن را به دنیایی رویاگونه و سوررئالیستی سوق می‌دهد. مرز میان بود و نبودن؛ کل به جزء و جزء به کل در روندی پیاپی تبدیل می‌شوند و ذهن مخاطب در کشش حاصل از آن، به تخیلی فراواقعی راه می‌یابد. دوری از منظره‌سازی واقع‌گرا، راه برون‌رفت نقاش، از جهان مادی و رسیدن به عالمی آرمانی است که در سودای رسیدن به سکون و آرامش بیتاب شده است. در این فضای نامحدود، «زمان» نیز به مرزهای بی‌زمان میل می‌کند.

از دیگر خصوصیات بارز نقاشی‌های او، حضور عنصر حرکت است. شور حاصل از این تحرک و سیالیت قلم در رنگ‌هایی که با تنالیته‌های لطیف در هم می‌آمیزند، بروز پیدا می‌کنند.
ایران درودی، بانوی رنگ و نور، «ماندگاری» در هر شرایطی را، بر روح و جان هنر نقاشی، تثبیت کرد. در آفرینش‌های او، «امید»، بدون محدوده و مانعی، بُرنده و زیبا به تصویر درآمده و نوید دهنده‌ی عاقبتی اوتوپیایی است.