علی گلستانه با تجربه‌ی نقاشانه‌ی شخصی و متنوعش جایگاهی خاص در تاریخ نقاشی معاصر ایران به خود اختصاص داده است. او به صرافت طبع، موضوعات مختلف نظیر تکچهره، مناظر طبیعی و شهری، طبیعت بیجان و صحنه‌های درون خانه را نقاشی می‌کند. او نه فقط در انتخاب موضوع، بلکه در شیوه و اسلوب کار خود را کاملا آزاد می‌گذارد؛ از این رو شیوه‌های مختلفی را از بازنمایی طبیعت‌گرایانه تا مرز انتزاع فارغ از وابستگی به اصول زیباشناختی معین تجربه کرده است. در واقع، برای او نفس نقاشی کردن و لذت ناشی از آن اهمیت دارد.
در این اثر گلستانه با لایه‌های رنگ و بهره بردن از پایه رنگ سبز و قهوه‌ای، از یک منش مراقبه روایت می‌کند. در خوانش این تابلو در مقابل هر ابژه، نوعی مدیتیشن ما را در حالت خلسه قرار می‌دهد. تایید او بر عناصر چهار فصل و دریافت او از نور در نقاشی به شیوه‌ای کلاسیک و بکارگیری رنگ بصورت ملایم و نرم در فضاهای طبیعی، اثرش را متفاوت می‌سازد. با توجه به قدرتی که در استفاده از خطوط می‌بینیم، سادگی موجود در اثر، درعین استحکامی که در آن‌ها هست فضا‌ها، حجم‌ها و فاصله‌های به کار رفته در اثر بدون اینکه دچار هیچ نوع تصنعی شود، دارای نوعی حس و شعور بصری بسیار مقتدر و نفیس است.