بهجت صدر یکی از پیشگامان هنر_نوگرای_ایران بود که بر خلاف هم‌نسلانش، به دنبال بدعت‌گزاری و سنت‌شکنی بود تا بازگشت به نقوش یا تکنیک‌های هنری گذشته؛ شناخت او از اصول زیبایی‌شناسی هنر مدرن بواسطه‌ی دوران تحصیلش در ایتالیا در دهه‌ی سی، باعث شد تا از همان ابتدا شیفته‌ی جهان هنر_انتزاعی شود و خطوط پهن و سیاه موجود در آثارش نیز نتیجه همین کنکاش و تکاپو، در درک مفهوم هنر_مدرن بود.
بیان و سبک هنری صدر در آثارِ دهه‌ی چهل، نتیجه‌ی علاقه او به جریان اکسپرسیونیسم_انتزاعی بود که نوعی از نقاشی «کنشی» و تجربه‌گرا را برای هنر ایران به ارمغان آورد. این دستاورد صدر در نهایت، در نقاشی‌های پالایش یافته و تک‌فام دهه‌ی پنجاه او به اوج شکوفایی خود رسید.
اثر حاضر نیز که یکی از آثار ممتاز همین دوران است، تصویری کمال یافته از همین خرد نوگرا و به‌دور از هر نوع بازنمایی یا واقع‌نمایی در کار نقاشی است. در این تابلو صدر کوشیده تا در فرایندی منبعث از تجربه‌ی پاشیدن رنگ‌روغن روی ورق آلومینیوم و جمع کردن آن، بافتاری مواج و اتفاقی را در ساختار اثر به تصویر بکشد. اما انتخاب رنگ سیاه در اینجا، نشان‌دهنده‌ی گرایش اصلی او به رنگ خاص و غایی مدرنیست‌ها است. از این منظر و با توجه به شیوه‌ی کارش می‌توان آثار صدر را با نقاشی‌های جکسون پولاک نیز مقایسه کرد؛ هرچند می‌توان این حرکات سریع کاردک (پهن)، و بافت‌های درهم ایجاد شده با بازی سایه روشن‌ها را مصداق یک‌ نوع خوشنویسی رها و بداهه یا نقاشی‌ با‌خط (کالیگرافی مدرن) با ضرباهنگی چالاک و فارغ از معنی نیز در نظر گرفت. اما صدر آنقدر با ابزار نقاشی بازی می‌کند تا از حیث حالت‌گرایی به مفهوم آفرینش نقاشی با رفتاری هیجانی و شهودی دست‌یابد. به‌همین خاطر میتوان این نقاشی را نتیجه برداشت‌های عمیق و آفرینش لحظه‌ای #بهجت_صدر از منبع بی‌انتهای نقاشی انتزاعی به حساب آورد؛ بازی با فضاهای پر و خالی برای رسیدن به اشکالی طبیعی از جهان ماورا که تقلیدی عینی در انها مشاهده نمی‌شود.
متن: کیانوش معتقدی