اگر در زمان سفر دریایی زائران از شهر پلیموت، انگلستان، به آمریکای شمالی پلاستیک اختراع شده بود – و کشتی می‌فلاور پر از بطری‌های پلاستیکی آب و اسنک‌هایی با بسته‌بندی پلاستیکی بود – زباله‌های پلاستیکی‌شان احتمالا هنوز هم، یعنی چهار قرن بعد، موجود بود.

اگر این زائران مانند آدم‌های امروزی بودند و خیلی راحت بطری‌های خالی و بسته‌بندی غذا‌هایشان را از کشتی بیرون می‌انداختند، امواج اقیانوس اطلس و نور خورشید تمام آن پلاستیک‌ها را به ذرات کوچک‌تر تقسیم می‌کردند و ممکن بود آن ذرات تا امروز هم در اقیانوس‌های جهان شناور باشند، سموم بیشتری را جذب کنند و آن‌ها را به سایر سموم خود بیفزایند و منتظر بمانند تا یک ماهی یا صدف بیچاره، و درنهایت یکی از ما، آن‌ها را بخوریم.



من در سفر به پلیموث با قطار از امتداد سواحل جنوب انگلیس گذشتم و با خود فکر کردم باید خدا را شکر کنیم که زائران پلاستیک نداشتند. داشتم می‌رفتم با مردی ملاقات کنم که قرار بود درباره‎ی آلودگی ایجاد‌شده با پلاستیک، به‌خصوص در اقیانوس، توضیحاتی برایم بدهد.



چون پلاستیک تا اواخر قرن ۱۹ اختراع نشد، و تولید آن در حقیقت حدود سال ۱۹۵۰ به راه افتاد، حال تنها ۸/۳ میلیارد تن از این ماده روی دستمان مانده است. و از آن مقدار، بیش از ۶/۳ میلیارد تن به پسماند تبدیل شده است. و از آن پسماند، مقداری سرسام‌آور – ۵/۷ میلیارد تن – هرگز به سطل زباله‎ی بازیافتی راه پیدا نکرد. این رقم حیرت‌آور نتیجه‎ی مطالعه‎ی دانشمندان در سال ۲۰۱۷ بود.