خواجه شمس‌الدین محمد متخلص به حافظ، در سال ۷۲۷هجری قمری در شهر شیراز دیده به جهان گشود. وی در نوجوانی قرآن را با چهارده روایت آن حفظ نمود و از همین رو به حافظ ملقب گشت و در سالیان عمر خود به شاعر و غزل‎سرای بزرگ و سخنور نامی سده هشتم ایران و جهان مبدل شد. ایشان را با القابی چون لسان‌الغیب، ترجمان‌الأسرار، لسان‌العرفاء و ناظم‌الأولیاء می‌شناسند. وی در سال ۷۹۲هجری قمری از دنیا رفت و در همان شهر شیراز به خاک سپرده شد.
از سال ۱۳۷۶ بیستم مهرماه همنشین نام شاعری است که مهرش در عمق جان مردم ایران‌زمین نشسته و شعرش در ذهن و بر زبان ایرانیان و حتی دیگرعلاقمندان شعر پارسی در جهان جاری است. شاعری که متعلق به همه قرن‎ها و محبوب همه قشرها است. زندگی مردم شیراز از دیرباز به دلیل مجاورت با مقبره حافظ، بیش از سایر فارسی‎زبانان تحت تأثیر عرفان و مقام او قرار گرفته است. تأثیری که علاوه بر دانش ادبی آن‌ها، بلکه در عرصه‌های فراوانی از هنر، صنعت و فرهنگ نمایان است. آرامگاه حافظ در منطقهٔ حافظیّه شهر شیراز واقع شده‌ و یکی از جاذبه‌های مهمّ گردشگری و میراث فرهنگی به‌شمار می‌رود.