طبیعت، معجزهای است که برای ما عادی شده و معجزه، بخشی از طبیعت است که به نظر، غیر عادی می‌رسد. این بی‌تفاوتی انسان، آن قدر شایع و جدّی است که خداوند، لازم می‌بیند مخاطب خود را به دوباره دیدن و درست دیدن مخلوقاتش برانگیزد و با وجود آن که فطرت او را کنجکاو آفریده است، باز خود به تحریک او می‌پردازد: «ایا در ویژگی‌ها و توانایی‌ها وعجایبی که در شتر وجود دارد دقّت نمی‌کنید؟ ایا با خود فکر کرده‌اید که این آسمان با این وسعت حیرت‌آور، چگونه برپا شده است؟ کوه‌ها چگونه بر زمین قرار گرفته‌اند؟ و این فرش خوش‌نقش (زمین) چگونه گسترانیده شده است؟». سوره غاشیه، ایه 17ـ20.