"یک نارنجک انداز سلاحی است که یک نارنجک به صورت ساده- پوسته ای کوچک را که با مواد انفجاری یا دیگر مواد مثل گاز اشک آور پر شده است- را شلیک می کند. البته، در موارد مهم نارنجک انداز باید مجهز به یک فیوز و یک ضامن جهت حفاظت نارنجک انداز یا مربی باشد. ساده ترین راه پرتاب نارنجک انداختن آن با دست می باشد؛ اما برد موثر و حداکثر وزنی که دست می تواند پرتاب کند به شدت محدود است، بنابر این در ابتدایی ترین مراحل توسعه سلاح های گرم، بسیاری از ارتشها تفنگهای بدون خان با لوله کوتاه و کالیبر بالا را که می توانند نارنجکهای استاندارد را به فاصله ای دورتر از توانایی پرتاب انسان شلیک کنند،بکارگرفتند و آنها را به سادگی خمپاره انداز دستی می نامیدند. در طی جنگ اول جهانی بسیاری از ارتشها شروع به استفاده از تفنگهای نارنجک انداز کردند. این نارنجک اندازه ها در حقیقت ابزاری بود که به تفنگهای استاندارد ارتشی اضافه می شد و همیشه به شکل استوانه بودند و به دهانه لوله تفنگ متصل می شدند. نارنجک در استوانه قرار داده می شد و پس از قرار دادن چاشنی، تفنگ به سمت دشمن نشانه گیری شده و توسط تیری مشقی شلیک می شد. این سیستم در