آنچنانکه از منابع اسلامي بدست مي‌آيد، محمد پيش از بعثت معمولاً شهر را ترک نموده، براي عبادت و تفکر به صحرا يا کوه پناه مي‌برده‌است. گاهي اوقات از صبحگاهان تا شامگاهان و بعضي اوقات نيز تا ذخيره غذايي‌اش تمام نمي‌شده، باز نمي‌گشته‌است. عايشه يکي از زنان او نقل مي‌کند که پيش از پيامبري،الهاماتي به محمد مي‌شده‌است که آنها را با «تجلي نور طلوع بامدادي» توصيف نموده‌است. بر اساس روايات اسلامي در يکي از همين دوره‌هاي عزلت و در سن چهل سالگي، هنگامي که محمد در غار حراء در جبل‌النور نزديک مکه، مشغول تفکر و عبادت بوده‌است، مردي بر او ظاهر مي‌شود که بعد متوجه مي‌شود، جبرئيل فرشته مقرب خداوند بوده است. بسياري از شيعيان، بعثت ( آغاز پيامبري) را در شب بيست و هفتم ماه رجب مي‌دانند اگرچه بسياري ديگر نيز، آغاز وحي و نزول قرآن را در ماه رمضان مي‌دانند. بدين ترتيب فرآيند وحي که قرآن به آن نزول مي‌گويد، با چند آيه اول سوره علق بر محمد آغاز مي‌گردد. بخوان به نام پروردگارت که آفريد. او که انسان را از خون بسته(علق) آفريد. بخوان که پروردگار بسيار کريم است، آنکه تعليم داد نوشتن با قلم را. به انسان آموخت آنچه را