"به گفته محققان، کودک در سنين سه تا پنج سالگي فقط بيننده است و هنوز از قدرت تشخيص خوب و بد و تحليل کافي برخوردار نيست. براي همين، هر آنچه را مي بيند، به عنوان يک پديده خوب و در عين حال واقعي مي‌پذيرد. در اين ميان، ابزارهاي قدرتمند رسانه نيز به واقعي تر نشان دادن اين آثار کمک مي‌کنند. انيميشن‌هاي فوق حرفه‌اي موجود در بازار و پخش شده در رسانه‌ها که حتي ذهن انسان بزرگسال را در تشخيص واقعيت و مجاز دچار ابهام مي‌کنند، به تدريج در ذهن کودکان رسوخ کرده و مباني تربيتي و فرهنگي او را در آينده شکل مي‌دهد. اغلب اين مولفه‌هاي فرهنگي، متأسفانه با فرهنگ بومي و باور‌هاي ديني ما هماهنگي ندارند. براي نمونه، تقريبا در همه اين انيميشن‌ها – که حتي در رسانه ملي نيز بارها پخش مي‌شوند و متأسفانه در انيميشن‌هاي ايراني نيز رسوخ کرده و ترويج مي‌شود – مي‌بينيم که دختر‌ها و پسرها با هم دوست هستند. رابطه دختر و پسر در حالي در انيميشن‌ها (خواسته يا ناخواسته) گسترش مي‌يابد که همين دختران و پسران چند سال بعد با سختگيري و جلوگيري شديد جامعه و خانواده در ممانعت از ارتباط آزاد بر پايه آموزه‌هاي ديني و عرف اجتماعي روبه ر