ضعيف‌ترين تابش آسمان شب که ناشي از پديده‌‌هاي مختلفي در طبقات بالاي جو و يا دلايل غير گرمايي است. اين پديده اولين بار توسط آردرس آنگستروم (Ardres Angstrom) در سال 1246 مورد بررسي قرار گرفته است. به دليل وجود اين نور در صاف‌ترين شب‌ها موقعي که ماه در آسمان وجود ندارد، آسمان بين ستاره‌ها کاملاً تاريک نيست و نور تمام ستارگان زمينه هم براي به وجود آوردن چنين نور کافي نيست. در اواخر قرن دوازدهم وسايلي براي بررسي دقيق‌تر اين پديده ابداع شدند. اين پديده در هنگام غروب بيشتر ناشي از تابش نور سديم (خط D) و تابش قرمز اکسيژن در طول موج‌هاي 630 تا 636 نانومتر است در حالي که در شب هنگام ناشي از اتم‌هاي اکسيژن يونيده و در طول موج 5577 آنگستروم است که تقريباً در پهنه‌ي سبز طيف قرار دارد. اين پديده ناشي از وجود چندين گاز ديگر مانند نئون، مولکول‌هاي نيتروژن راديکال هيدروکسيل (OH) هم مي‌باشد. در حال حاضر مي‌دانيم که تابش آسمان به دليل فرآيندهايي است که در يون کره رخ مي‌دهند. در يون کره تابش شديد خورشيدي به صورت پرتوهاي ماوراء بنفش خورشيدي، ‌اشعه‌ي ايکس و ذرات پرانرژي به گازهاي رقيق جو برخورد کرده و واکنش