ضعيف‌ترين تابش آسمان شب که ناشي از پديده‌‌هاي مختلفي در طبقات بالاي جو و يا دلايل غير گرمايي است. اين پديده اولين بار توسط آردرس آنگستروم (Ardres Angstrom) در سال 1246 مورد بررسي قرار گرفته است. به دليل وجود اين نور در صاف‌ترين شب‌ها موقعي که ماه در آسمان وجود ندارد، آسمان بين ستاره‌ها کاملاً تاريک نيست و نور تمام ستارگان زمينه هم براي به وجود آوردن چنين نور کافي نيست. در اواخر قرن دوازدهم وسايلي براي بررسي دقيق‌تر اين پديده ابداع شدند. اين پديده در هنگام غروب بيشتر ناشي از تابش نور سديم (خط D) و تابش قرمز اکسيژن در طول موج‌هاي 630 تا 636 نانومتر است در حالي که در شب هنگام ناشي از اتم‌هاي اکسيژن يونيده و در طول موج 5577 آنگستروم است که تقريباً در پهنه‌ي سبز طيف قرار دارد. اين پديده ناشي از وجود چندين گاز ديگر مانند نئون، مولکول‌هاي نيتروژن راديکال هيدروکسيل (OH) هم مي‌باشد. در حال حاضر مي‌دانيم که تابش آسمان به دليل فرآيندهايي است که در يون کره رخ مي‌دهند. در يون کره تابش شديد خورشيدي به صورت پرتوهاي ماوراء بنفش خورشيدي، ‌اشعه‌ي ايکس و ذرات پرانرژي به گازهاي رقيق جو برخورد کرده و واکنش‌هايي ايجاد مي‌کند که در آن اتم‌هاي خنثي و مولکول‌ها به صورت يون در مي‌آيند. وقتي اين اتم‌ها يونيزه و مولکول‌ها مجدداً ترکيب مي‌شوند نوري تابش مي‌کنند و اين تابش حتي تا بعد از غروب خورشيد هم ادامه پيدا مي‌کند. اين نور علاوه بر منطقه‌ي مرئي طيف مقداري هم به صورت تابش ماوراء بنفش مي‌باشد که البته چشم انسان قادر به ديدن آن نيست. در روز نور ناشي از اين پديده که day glow ناميده مي‌شود حدود 1000 بار قويتر است. اما به دليل نور خورشيد، چشمان ما قادر به مشاهده‌ي آن نيست. برخلاف تابش شفق قطبي، اين نور در هر زمان و هر مکاني مي‌تواند رخ بدهد