"گل و مرغ سبکي در نگارگري ايراني است.گل و مرغ نماد موهبت الهي و تجلي ظريف و لطيف آفريدگار است. گفتگوي عاشقانه گل و مرغ نيز به تسبيح‌گويي خداوند و ذکر حق تشبيه مي‌شود. گل مقام معشوق را دارد و پرنده (مرغ)، عاشق. در نگارگري گل و مرغ ايجاد هارموني بين عناصر نقاشي بسيار ظريف است. لازم نيست حتما پرنده نيز در اثر ترسيم شود اما در صورت حضور به حالت انتظار صبورانه براي شکوفايي گل و عشقبازي با او است. پرنده گاه با اوج‌گيري و حالت سرمستي ، خود را از عالم ماده جدا کرده و حالت صعود به سوي عالم غيرمادي دارد.
دراين سبک نقاشي گلها با الهام از طبيعت و درعين حال با تغييرات خاصي نقاشي شده اند.نوع گلهاي مورد استفاده بيشتر از گلهاي ريزو خودروست که کمتر مورد توجه بيننده قرارا مي گيرند ونقاش قصد دارد بيننده را با ظرايف و لطايف طبيعت آشنا کند. رنگ‌آميزي نقش‌هاي گل و مرغ و به طور کلي نگارگري ايراني واقع‌گرا نيست و نقاش در انتخاب رنگ‌ها کمابيش آزادي عمل دارد.اين سبک نقاشي مورد استفاده در جلدهاي قرآن و کتب خاص هستند. کار گل و مرغ با نگاهي تازه،از عبدالله محرمي به نام مهر بهار در اندازه 30در 40 سانتيمتر که در سال 1376اجراشده است."