سابقه استفاده از تميز کننده‌ها و شوينده‌هاي دندان به دوران باستان برمي‌گردد. يونانيها، روميها، يهوديان و بودائيها از جمله اقوام اوليه‌اي هستند که قوانين مذهبي براي تشريح چگونگي تميز کردن دندان، از جمله بوسيله چوبهاي جويدني و اسفنج را وضع کردند. تا کمي پيش از ميلاد مسيح ، اجزاي تشکيل دهنده تميز کننده‌هاي دندان ، شامل عسل ، مواد معطر ، مواد معدني و مواد ديگر بودند. جان گرين وود (دندانپزشک) به جرج واشنگتن توصيه کرده بود که براي رفع سياهي دندان خود از گچ يا ساقه سرو يا کاج استفاده کند. استفاده از نمک نيز از دورانهاي بسيار دور در کشورهاي چين ، يونان و روم متداول بود و بعدها در ايران توسط ابو علي سينا توصيه شد.